Zelf een golf

Weerloos vrolijk van een dolfijn

Logstand 0474 zeemijl. Aan dolfijnen geen gebrek. Niet alleen een luie ruigvin, zoals van Zeeuwse bruinvissen, maar the real thing, luchtsprongen naast de boot, voor- en achter onderdoor duikend, witte buik, oog schuin omhoog, ik zie jou. Niet met een of twee, maar met tientallen tegelijk, mee surfend in onze boeggolf, net onder het oppervlak, bijna zelf die golf.

Ook als je de common dolphin, de gewone dolfijn, al tien keer hebt gezien, blijft hij bijzonder. ‘Zien’ is trouwens relatief: je kunt niet goed naar ze kijken, zo snel gaan ze. Scherpe foto’s zijn een gelukstreffer; het beste is nog het water te filmen en te wachten tot ze door je beeld zwemmen.

Net zo ongrijpbaar als het moment dat je ze voor het eerst ziet: meestal in de verte en toevallig, niet omdat je scherp kijkt of naar ze op zoek bent, maar omdat er aan de rand van je blikveld toevallig iets beweegt. Een jan-van-gent, bijvoorbeeld, die zich met een slordige plons in zee stort. En waar vogels op visjes jagen, zijn dolfijnen vaak niet ver weg. Zie je er één, verdomd, zie je er meteen vijf of zes of zeven door je verrekijker. Hun eigen cliché, onmogelijk om er niet vrolijk van te worden, die sierlijk spetterende sinus waar je zo een hoepel voor zou houden.

Ik denk aan zeilschrijver Jonathan Raban, die heeft gezegd dat de meeste zeeverhalen pas echt beginnen als de hoofdpersoon een ontmoeting heeft gehad met dolfijnen of andere zeewezens.

In de zomer van 2022 zeilden mijn zoon en ik langs de Engelse zuidkust, tot voorbij Land’s End, het westelijke puntje van Cornwall, met de Isles of Scilly als verste punt. Na een oversteek naar Alderney, een van de Kanaaleilanden, terug langs ‘de Franse kant’. Voor het het blad Zeilen schreef ik er een reportage over, waaruit dit een fragment is.