Brug
Een meter of veertien lucht hebben we nodig en vanaf (of tot) half tij kunnen we onder de bogen van de Zeelandbrug door zonder te hoeven wachten op bediening van het beweegbare brugdeel aan de Zierikzeese kant; het voordeel van een niet zo grote zeilboot.
Toch kijk ik altijd naar boven om het helemaal zeker te weten, en dan nog lijkt het alsof de masttop rakelings onder het beton door gaat. Geluid van autobanden over de verbindingsstukken, kedeng-kedenk, even een schaduw die over je heen valt, en je bent aan de andere kant.
Dit keer keek ik ook eens op de dieptemeter. Hoeveel water staat hier eigenlijk? Voor de brug: dertig meter. Ik rekende op een soort drempel onder de brug, maar minder dan 29 meter werd het niet. Wat ik ook niet wist: de sokkels waarop de 54 pijlers staan lopen niet door tot op de bodem, maar staan elk op drie holle, betonnen palen. Prefab gemaakt op de wal, zoals alle onderdelen van de brug, en in de zeebodem geperst, waar ze op die plek dus een meter of dertig bovenuit steken.
Tussen 1963 en 1965 is de brug, die toen nog Oosterscheldebrug heette, als bouwpakket op het water in elkaar gezet. Met een lengte van vijf kilometer was ze een tijdje de langste van Europa, tot de Zweedse Ölandbrug het record overnam.
Hoewel er meer mooie bruggen zijn in Nederland, is de Zeelandbrug naar mijn smaak nog steeds de mooiste.