Twee vuurtorens en een schip
De Warnow tien jaar vermist
[Foto Anida de Fretes-Van Liere]
Een paar maanden geleden stond ik bij de houten vuurtoren van Tungenes, op een schiereiland niet ver van Stavanger in Noorwegen. Ik had een paar uur tot mijn terugvlucht en wilde even bij de zee kijken. Omdat ik de Noorse zee nog nooit had gezien, en toch ook met de gedachte: dit was waar het schip de Warnow had moeten aankomen.
Op 15 april 2013 vertrokken Arnoud Brinkman, zijn vriendin Tirza Smit en zijn vriend Peter van Liere uit Stonehaven in Schotland met hun scheepje, de Warnow. Vijf andere vrienden, die vanuit Schiedam waren meegevaren, gingen in Schotland van boord. Maar Arnoud wilde verder – naar Noorwegen en het noorderlicht, was het plan, zijn droom. Peter en Tirza gingen mee.
De Warnow is nog eenmaal gezien halverwege de Noordzee, voor de wind varend onder vol zeil in hoge zee. Op 17 april om drie uur ’s middags, vandaag precies tien jaar geleden. Sindsdien ontbreekt elk spoor van het schip en zijn drie opvarenden. Na een tijdje is de hoop bij de achterblijvers verdampt, maar ze denken nog elke dag aan Arnoud, Tirza en Peter.
Als je de koerslijn vanuit Stonehaven doortrekt, via de laatst bekende positie van de Warnow naar de Noorse kust, kom je uit bij Tungenes Fyr, het vuur van Tungenes. Sneeuw stoof die middag over de weg, om drie uur zou het donker zijn. Heel donker want het vuur van Tungenes is al jaren gedoofd en vervangen door andere bakens. Maar in de lantaarn van de Oostkerk in Middelburg, de stad waar Peter woonde, blijft de laatste jaren op 17 april ’s avonds het licht branden. Ter nagedachtenis aan Tirza, Arnoud en Peter.
Fijn dat je er aandacht aan besteedt. Heb je boek gelezen. Bijzonder verhaal dat zeilers zoals ik aanspreekt.
Ik schreef dit met Peter van Liere en de tragedie met de Warnow in gedachten: https://youtu.be/caxBYGIVVk4
Heb net de Warnow uitgelezen en moet zeggen dat je goed en onderhoudend schrijft. Eén opmerking: wat me een beetje tegen de borst stuitte was dat het scheepje, de Warnow, regelmatig als ongeschikt voor de zee, dus als niet zeewaardig werd beschreven. Zoals je zult weten zijn loodsboten, die als regel vooral buitengaats een loods op een zeeschip moeten zetten, in alle weersomstandigheden, geschikt om die taak te vervullen. Ik wil daar wel met jou over van gedachten wisselen. Je zal mijn subjectieve mening wel begrijpen bij mijn ondertekening. Met vriendelijke groet, Rick, eigenaar van de Wels.
Een loods(afhaal)boot is zeker 1 van de meest zeewaardige vaartuigen.
In haar oorspronkelijke vorm. Voorafgaand aan de bouw doet men proeven en kijkt men naar de beste rompvorm en dergelijke, dat deed men ook in 1959 al.
Als je echter op zo’n vaartuig een mast zet van 15 meter hoog, met daaraan een flink zeiloppervlak dan heeft dat een enorme invloed op de stabiliteit en slingermoment.
Daarom heeft een zeilboot een diepstekende kiel, en geen ronde/vlakke bodem zoals de Warnow.
Daarbij was deze mast een (stalen) autolaadkraan, die van zichzelf al een flink gewicht heeft.
Verder las ik in het boek dat de oorspronkelijke opbouw verplaatst was, versneden en terug tot een andere opbouw vermaakt.
Ik weet niet in hoeverre de deur(en) en dekluik(en) nog waterdicht waren.
Bij reddingboten en loodsboten kan men romp en opbouw volledig waterdicht afsluiten zodat er geen water binnenkomt bij evt. kapseizen.
Dit in aanmerking genomen denk ik dat de Warnow helaas inderdaad niet (meer) zeewaardig is geweest.