Mist en ijs

Naar Veere en verder

Gek om een landschap dat je vanaf het water wel zo ongeveer denkt te kennen in een onbekende gedaante te zien. Of beter gezegd: niet te zien. Zodra we de sluis uit varen, kolken er koude wolken over de dijk en al snel is er nauwelijks zicht meer. Op de ‘plotter’, de elektronische kaart, kruipen we van boei naar groene boei: VM1, VM3, VM5 en zo verder het Veerse Meer op.

Veilig? Mwah. Maar elke groene ton duikt aan stuurboord precies op waar je hem verwacht. Bovendien is er verder toch niemand op het water.

Behalve dan de RWS 75, een patrouilleboot van Rijkswaterstaat die we op de plotter al van ver zien naderen. Op het beeldscherm is hij een driehoekig symbooltje met een lange snelheidsvector. In de echte wereld is het een stoer scheepje dat met een forse hekgolf aan de andere kant van het vaarwater, waar de stompe rode VM-tonnen liggen, nog net zichtbaar passeert, op weg naar de sluis.

Maar aan boord bedenkt zich daar kennelijk iemand, want de RWS 75 maakt een draai, steekt het vaarwater over en komt langzij. Een vrouw met een zwemvest is uit het stuurhuis met zijn geblindeerde ramen naar het voordek gelopen en zegt dat ze ervan uitgaat dat we geen radarinstallatie voor beroepsvaartuigen hebben. Eh, dat klopt. We hebben überhaupt geen radar. ‛Maar we zagen u aankomen, hoor’, zeg ik.

‛Toch moet ik u vragen om achter ons aan te varen naar naar de sluis’, zegt ze. ‛Bij zicht van minder dan duizend meter moet u zo snel mogelijk van het water, als u geen radar heeft.’

Ik werp voorzichtig tegen dat we beter kunnen doorvaren naar de haven van Kortgene, want dat is dichterbij dan terug naar de sluis. Bovendien verliezen we dan minder tijd, terwijl we vandaag Vlissingen nog willen halen. Ze is vriendelijk maar onverbiddelijk. ‛Ik ga niet met mijn collega’s in discussie’, zegt ze. Een mooie manier om te zeggen dat ze er met mij niet over in discussie gaat.

Dus varen we braaf Rijkswaterstaat achterna, verliezen twee uur met wachten en als de mist optrekt varen we alsnog verder. Om nog eens twee uur te verliezen als we opnieuw in een mistbank terechtkomen en alsnog in Kortgene moeten wachten op beter zicht.

Vraagtekens

De boot moet naar Vlissingen om de wal op te gaan voor groot onderhoud. Mijn dochter Doortje (die de meeste van deze foto’s heeft gemaakt), en ik hadden dat in één dag willen doen. Maar dat gaan we niet meer halen. Ik bel de werf en hoor alleen vraagtekens. In Vlissingen is het de hele dag al volkomen helder onder een stralend blauwe hemel. ‛Lokaal matig zicht’, had het KNMI al voorspeld.

Aan het eind van de middag trekt de mist op en over een uitgestorven, ijskoud en windstil water varen we naar Veere, waar we als enige door de sluis gaan; weer eens iets anders dan het zomerse dringen. Sinds RWS 75 hebben we geen ander schip gezien. ‛Graag gedaan en goeie reis verder’, zegt de sluiswachter over de marifoon.

Die avond zullen we via het Kanaal door Walcheren niet verder dan Middelburg komen, een stad die ik ook uit mijn hoofd denk te kennen. Maar onder de oranjerode hemel zouden de Lange Jan, de Oostkerk en de stadhuistoren net zo goed minaretten en moskeeën kunnen zijn. 

De volgende ochtend ligt er een halve centimeter ijs op het kanaal. Door krakend water leggen we de laatste kilometers af.

This slideshow requires JavaScript.