Navarra

Zeer korte repo (zkr) #1 na een zeer kort reisje in Spanje, op een paar plekken waar ik vroeger ben geweest met mijn broer Menno (1963-2015).

In 1984 zochten we tevergeefs naar de ruïne van het kasteel van Doña Blanca de Navarra, ergens in Las Bardenas Reales, een desolaat gebied in het toch al vrij desolate Navarra. Met een pak rijst, olijven, een walkman met David Bowie. De weg hield op en de kaart (Michelin No. 43) is op die plek nogal leeg. We reden een eind de leegte in totdat de weg ophield. En keerden om. Intussen zijn er betere kaarten. En het internet.

In het kasteel, zo wil de legende, werd prinses Doña Blanca gevangen gehouden, omdat ze niet met de koning wilde trouwen, want verliefd op Sanchicorrota, een lokale Robin Hood. Die bezocht haar daar stiekem.

Van het kasteel is alleen een toren over. Het ligt, bijna als een gestrand schip, op een donut van vuursteen en ander gesteente, die weer bovenop een berg ligt. Een monument van erosie. Aan de noordkant van de toren zit nog een raam, waaruit Blanca vermoedelijk heur gouden haren naar Sanchicorrota heeft neergelaten. Ik vul er mijn zakken met gips – de kristallen variant, vezelige, half-doorschijnende platte scherven die er over de berg zijn uitgestrooid.

Er is geen leven van betekenis als ik er ben, behalve de gieren en kraaien op de wind.

En de straaljagers, die er in 1984 ook opeens waren en die naar ons kleine oranje auto’tje in die Spaanse leegte doken – daar waren ze opeens weer, met zijn drieën. Geen F-4 Phantoms, maar F/A-18’s, zou Menno ze meteen hebben gedetermineerd (ik moest het opzoeken). Las Bardenas blijkt, zo weet ik nu ook door het internet, al decennia het laagvlieggebied van de Spaanse luchtmacht.

Een paar keer per dag daveren hun decibelen over het Monasterio de la Oliva met zijn zwijgende cisterciënzers.