De Kaloot

Op de Kaloot, ooit een magnifiek gebied van schorren en slikken, nu een grijs stukje strand tussen de kerncentrale van Borssele en de industrie van de Sloe-haven bij Vlissingen. Voor de eerste in een zomerse serie reportages, die ‘Het landschap spreekt’ gaat heten. Vier NRC-auteurs: Marjoleine de Vos, Hester van Santen, Kester Freriks en ik, vragen zich (ons?) af wat er te zien op plaatsen in Nederland waar niet zo veel is te zien.

“Ik heb een landkaart van anderhalve eeuw geleden erbij gepakt, gemaakt door militaire landmeters. Hoe zag Zeeland er toen uit? Scherper én vager.
De overgang tussen stad en land was hard. Middelburg, Goes en Zierikzee waren nog nauwelijks buiten hun oude vestingwallen gegroeid. Alleen het station of een paar ‘buitens’ met park liggen er. Dat wijde land is, afgezien van de nieuwe polders, nog niet langs de lineaal gelegd. Natte weiden, opgaand griendhout, rietland, zandstuiving, holle weg, gruis- en schelpweg, hoeve met boomgaard en moestuin, zegt de legenda. De stippels van een telegraaflijn. […]

Maar de kaart laat ook zien dat de overgang tussen zee en land juist onscherp is. De zee spoelt twee keer per dag het land op en af. Sommige gronden lopen alleen bij springvloed onder. Langs de meeste dijken ligt een schort van schorren en slikken. Land en water gaan in elkaar over als een aquarel. Zo was de Kaloot. Nu is het precies andersom: steden gaan vloeiend over in hun omgeving. De scheiding tussen het water en het land is messcherp.”