Autochromes uit de collectie van Albert Kahn Albert Kahn, een Parijse bankier en idealist, dacht dat het de wereldvrede zou bevorderen als de volkeren elkaar via de fotografie zouden leren kennen, althans wij hen. Vanaf 1909 zond hij daartoe fotografen naar verre landen – India, de Verenigde Staten, Mongolië, Japan, Egypte, Griekenland, Turkije, Afghanistan – ...
Fotograferen kan ook tekenen zijn, vertelt David Hockney. \"Wij zijn altijd bedrogen door de enkele foto, gemaakt in een fractie van een seconde, vanuit één vaste positie.\"
Stephan Vanfleteren fotografeerde de betonnen nazi-fortificaties van de Atlantikwall tussen Noorwegen en de Frans-Spaanse grens in een monumentaal fotoboek.
In de foto’s van Simon Roberts vechten het panoramische en het oogvoor detail om voorrang.
Tate Britain toont een retrospectief van land-artist Richard Long, die in de landschappen waarin hij wandelt niet meer dan minuscule retouches aanbrengt.
Ons verstedelijkte klimaat is meer dan de helft van de wereld vreemd, zegt de Braziliaanse fotograaf Sebastião Salgado. Daar geldt de realiteit van de tien plagen, van honger en ziekte en oorlog. Maar de mensen leven er dichtbij de aarde. ‘Fotograferend zoek ik naar mijn wortels, maar dat blijken de wortels van de hele mensheid te zijn.’
Zoekend en rusteloos sloeg de Amerikaanse Lee Miller (1907-1977) haar vleugels uit als fotograaf en toonde de chaos van de Tweede Wereldoorlog als geen ander.