Land in zicht

capdelahague
Cap de la Hague, Normandië

Drie streepjes bereik – dan ben je er bijna

Een eiland hoor je te naderen over zee, zoals reizigers het altijd hebben gedaan tot de komst van het vliegtuig. Daarbij hoort ook: de tekenen verstaan dat je in de buurt bent, lang voor je land in zicht hebt.

De stationaire wolk boven een ver atol in de Stille Oceaan. De vogel die Sint Brandaan vertelt dat het nog drie dagen zeilen is tot het volgende eiland. Het zoete modderwater van de Amazone is op honderden kilometers in zee al te ruiken. Als Asterix en Obelix na hun grote oversteek een tak met verse blaadjes zien drijven, weten ze dat de overkant niet ver is.

Als je vanuit Scheveningen naar het Westen vaart is Engeland moeilijk te missen.

De Haagse hoogbouw zakt na een uur of twee achter de horizon. Maar op zee houden veerboten vol lichtjes en ankerende tankers je gezelschap. Je slalomt langs windmolenparken, passeert booreilanden met een oranje vlam. En als je de elektronische kaart even uitzoomt zie je de overkant echt steeds dichterbij komen.

Maar als je de nacht uit vaart, en de grote scheepvaartroutes voorbij bent, is de zee toch opeens vreemd leeg. Het getij zet je naar het zuiden. Als je een beetje opstuurt zou je precies bij die eenzame boei moeten uitkomen aan het begin van de zandbanken bij Harwich. Je tuurt in de nevel. Je ziet hem op de kaart, maar in de echte wereld: geen boei. En dan ligt hij er alsnog. Een geelzwart gevaarte, geruststellend deinend in de grijze zee.

Geen kust te zien. Al helemaal geen white cliffs. Engeland is hier op zijn laagst. Nog een paar uur varen. Dan piept de telefoon. Bereik. Eerst een paar streepjes, dan: 4G. Dit is het moderne ‘land in zicht’.


1 thought on “Land in zicht”

  • 1
    Hans Steketee on 15th January 2017 Reply

    Nog een mooie landfall-scene, toevallig gevonden in Jan Morris, Farewell the Trumpets, An Imperial Retreat, het slot-deel van zijn trilogie over het British Empire.

    In a way it was like home-coming. Everyone knew Port Said. Everyone had soldiered there, or sailed by. Everyone had smelt that special smell, that blend of dust, dirt and oil which, reaching the approaching ship far out at sea, before even the first flicker of the lighthouse, told the imperialist that he was nearing the east once more.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *