Teruel
Zeer korte repo (zkr) #2 na een zeer kort reisje in Spanje, op een paar plekken waar ik vroeger ben geweest met mijn broer Menno (1963-2015).
Nog meer Rare Ruïnes. Dit is het station van Castelserás, in de provincie Teruel. De nieuwe spoorlijn moest de mijnen in het binnenland verbinden met het hoofdnet en de haven van Barcelona, was het idee. Alles lag er al: bruggen, tunnels, seinhuizen, baanwachterswoningen, stationnetjes. Alleen de rails moesten nog gelegd worden. En toen brak in 1936 de burgeroorlog uit. Hier is het hardst gevochten. Teruel wisselde een paar keer van eigenaar. Franco won. En daarna zijn de rails nooit meer gelegd.
Toen we er waren, in 1984, dachten we: oorlogsschade. Maar het is de ruïne van een fonkelnieuw, ongebruikt gebouw. Het staat er nog steeds, een losse gevel, de naam van het station in geglazuurde tegeltjes boven de lege ramen. ‘Voormalig station Castelserás,’ zegt de kaart – wat niet fout is, en ook niet helemaal goed.
Litteken in het landschap
Je kunt er, toen en nu, eindeloos lopen over de voormalige spoordijk, een litteken in het landschap. Krekels, een gier in de trillende lucht, hagedisjes. Op een van de gehavende zwartwit-negatieven van toen heeft Menno er eentje in zijn hand (pas op dat hij zijn staart niet verliest). Op Google Earth kun je nu precies zien waar die ertstrein nooit reed.
Verlaat de hoofdweg waar het landschap veel belooft, een B-weg en daarna meestal een karrespoor en nog eentje om op het gevoel te volgen. Landleeskunde. We kamperen, zoals meestal, in het wild, maar wachten tot het bijna donker is. Als de boer poolshoogte komt nemen, krijgt hij ook een glas tinto. Olijfolie, knoflook en iets van de carnicería. De geur van Campingaz. Als we na een paar dagen vies genoeg zijn, nemen we op kosten van onze Eurocheques een paradór.
In 1984 was Spanje nog maar kort een democratie. De tijd liep er sowieso prettig achter. Waar de weg ophield, begon de stad. Je zag hem al van ver liggen. Je reed door de Calle Mayor naar de Plaza Mayor en aan de andere kant het landschap weer in. Nu zijn overal rondwegen en rotondes, betaald door Brussel. En steden liggen verstopt achter een ring van grijze dozen. Garages, distributiecentra – net als bij ons. Die voetballende jongetjes in de galerij langs het dorpsplein van toen zitten nu achter hun gameboy.
